Rozdział II cz1 "A wszystko to stało się między wschodem i zachodem tego samego słońca "

Promienie wschodzącego słońca delikatnie padały na twarz ciemnowłosej dziewczyny. Wyglądała jak istota magiczna, tajemnicza, nie z tego świata a zarazem ludzka. Powoli otworzyła oczy ukazując światu czekoladowe tęczówki. Znów to czuła, uczucie niepokoju, które prześladowało ją od kilku dni, jeszcze bardziej się nasiliło. Pokręciła głową w celu odpędzenia złych myśli, a na jej twarzy pojawił się uśmiech. Przecież ma dziś urodziny, powód do radości wielu ludzi, a w szczególności dzieci i nastolatków, zdecydowanie nie może się smucić. Co nie zmienia faktu, że czuła się dziwnie, hormony w jej ciele buzowały, energia i dziwne nieokreślone uczucie rozpierało ją od środka. Wstała by ujrzeć własne odbicie w zwierciadle. Wyglądała tak jak zawsze, jedynie oczy dziwnie błyszczały i były bardziej czekoladowe, wyraziste niż zwykle. Ponadto była "lekka" przynajmniej takie miała odczucie, jakby nieco osłabła grawitacja Ziemska. Czuła się silna,cała w środku wręcz buzowała, musiała dać upust sile z tym, że nie wiedziała jak. Jedyny pomysł jaki zaświtał jej w głowie to pójść popływać, lub postrzelać z łuku, lecz i to odpadało, Eve z Christianem niedługo będą wstawać, a ona musi udawać, że śpi aby jak co roku przynieśli prezent myśląc, że robią jej niespodziankę. Miło z ich strony, gdyby tylko wiedzieli, że ona i tak nie śpi. Po porannej toalecie, wciągnęła na nogi szare legginsy i po cichu zeszła do kuchni. Wymijając stół i blat kuchenny nalała wody do szklanki i przez nie uwagę strąciła ją łokciem. Odruchowo wyciągnęła rękę, ale było już za późno, szklanka  rozbiła się robiąc przy tym hałas, jednak nie to było teraz najważniejsze. Anya stała z szeroko otwartymi oczyma i wpatrywała się w wodę, która zamiast znajdować się na podłodze "wisiała" w powietrzu, trwało to dosłownie kilka sekund, po czym ciecz z chlustem spadła na podłogę. To z całą pewnością nie było normalne.

W innym pomieszczeniu spało dwoje ludzi : drobna rudowłosa kobieta i jasnowłosy mężczyzna. Z objęć Morfeusza wyrwał ich dźwięk tłuczonego szkła
 - Poczułeś ? - Spytała rudowłosa. Mężczyzna kiwnął głową po czym wraz z żoną udał się do kuchni, gdzie zastali dziewczynę zbierającą odłamki szkła
 - An, co się stało?
 - Nic. Szklanka mi spadła i narobiłam hałasu, przepraszam, że was obudziłam - głos dziewczyny drżał z podenerwowania. W końcu nie co dzień widzi się takie rzeczy jak lewitująca woda.
 - I nic poza tym? Jesteś podenerwowana - Chris dobrze wiedział, że stało się coś związanego z magią dziewczyny i ona na pewno to widziała
 - Jak to nic poza tym? - Ciemnowłosa dopiero teraz podniosła wzrok na wujostwo.
 - Tak tylko pytam - blondyn wzruszył ramionami w geście obojętności jednocześnie lustrując dziewczynę wzrokiem
 - O co wam chodzi ? - zirytowała się - Od jakiegoś czasu zachowujecie się co najmniej dziwnie, obserwujecie mnie, wypytujecie o różne rzeczy, gdyby nie szkoła i treningi nie wychodziłabym z domu. Wiem, że coś się dzieje tylko nie rozumiem czemu to przede mną ukrywacie
 - My nic..- zaczęła Eve
 - Aha. Wiedzcie tylko, że nie jestem już małym dzieckiem i cokolwiek by to nie było pomogę wam. Szkoda tylko, że wy jak widać tak nie uważacie - Chwyciwszy czarną kurtkę wiszącą w przedpokoju wyszła
 - An, poczekaj ! - krzyknęła za nią Eve
 - Zostaw ją, wiesz jaka jest, zdenerwowała się. Daj jej ochłonąć - uśmiechnął się Christian, zawsze tak robił, nawet gdy było źle, nigdy nie dał po sobie tego poznać
                                                                              ***
Jesienią niektóre zakątki miasta Greenwich Village były piękne. Anya szła rozglądając się dookoła. Z zachwytem patrzyła na spadające z drzew kolorowe liście. Mimo, iż była zła to działało na nią uspokajająco. Wsłuchując się w piosenkę  Air myślała o rodzicach. A właściwie o tym gdzie by teraz mieszkała, jakie wiodłaby życie. Nie chodziło o to, że z wujostwem żyło jej się źle, wręcz przeciwnie- uwielbiała ich. Odkąd pamięta wiedziała o tym, iż nie są jej prawdziwymi rodzicami, nie ukrywali tego i z chęcią o nich opowiadali. Dzięki temu Anya mniej więcej wiedziała jacy rodzice byli z charakteru. Niestety to wciąż za mało, zginęli w wypadku samochodowym i nic nie przywróci ich do życia. Czasem chciała po prostu z nimi porozmawiać, poznać ich. Z zamyślenia wyrwało ją dziwne uczucie, była pewna, że już kiedyś czuła coś podobnego. W ostatniej chwili schowała się za budynek na widok dziwnie wyglądających mężczyzn. Nie bała się, widziała różnych ludzi, ale coś mówiło jej, że lepiej będzie im się nie pokazywać. Mieli na sobie ciężkie, lśniące w słońcu czarne szaty, ich głowy przykrywały kaptury na brzegach zdobione dziwnymi złotymi znakami. Rozmawiali ze sobą w staronordyjskim języku. Dziewczyna znała ten język, uczyła się go od przedszkola, po co jej był ? Nie miała pojęcia, a gdy będąc młodsza pytała o to Eve lub Chrisa ci ją zbywali albo twierdzili, że w rodzinie jej taty przekazuje się go od pokoleń. Z czasem język jej się spodobał i uczyła się go z własnej woli, pomijając fakt, że jest wymarły.
Nagle na ziemi obok mężczyzn pojawił się ciemnozłoty okręg, w środku którego było pełno nieznanych wzorów i znaków. Trwało to chwilę, po czym w tym samym miejscu zmaterializował się trzeci, tak samo jak pozostali dwaj wyglądający mężczyzna.
 - Dziewczyna musi być w tym mieście, wyciszcie magię - nakazał niskim tonem głosu
Dziwne uczucie, którego przed chwilą doświadczyła Anya, teraz niemalże znikło. Najciszej jak potrafiła wycofała się na bezpieczną odległość, po czym biegiem ruszyła do domu. Wyciszcie magie, słowa mężczyzny kołatały w myślach ciemnowłosej. Czyżby to co widziała przed chwilą było prawdziwe? Magia!? to niedorzeczne, ona istnieje tylko w książkach i filmach fantasy.Jedno jest pewne, ci ludzie nie przybyli tu w dobrych intencjach, a w dodatku kogoś szukają. Wchodząc do domu z pośpiechem zamknęła drzwi.
 - An, jesteś - odetchnęła Eve
 - Musimy z tobą porozmawiać - Chris był nadzwyczaj poważny, za poważny.

                     ____________________________________________________________
* Cytat z tytułu Paulo Coelho
Znowu mam prośbę jeśli ktokolwiek to czyta dajcie jakoś znać o sobie, bo czuje jakbym publikowała do ściany. No ale nic idę pisać dalej :)
xoxo :*