Rozdział I "Wśród ludzi jest się także samotnym"*

Na przedmieściach miasta Ggreenwich Village, w półmroku przygasającej lampy wolnym krokiem przemieszczała się postać.Długie hebanowe włosy falami opadały na ramiona i okalały twarz dziewczyny.Ubrana była w skórzaną kurtkę, podkoszulek i potargane jeansy,nogi zdobiły ciężkie buty, potocznie nazywane glanami. Pełne malinowe usta wykrzywiły się w uśmiechu na wspomnienie gdy ów but wylądował na dłoni Jacoba, nieznośnego zarozumiałego podrywacza z równoległego rocznika.Dziewczyna nie była szczególnie lubiana w szkole, co nie zmienia faktu,że chłopcy się nią interesowali i niczego jej nie brakowało, a chłopak od miesięcy ją nagabywał. Skoro słowa nie trafiały trzeba było użyć niekonwencjonalnych metod, tym sposobem popularność dziewczyny spadła jeszcze niżej, o ile to w ogóle możliwe. Siedemnastolatka prychnęła pod nosem, zwyczajnie nie przejmowała się takimi rzeczami. Anya-bo takie imię nosiła ów dziewczyna, stanęła przed niewielkim, jednorodzinnym domkiem. Zwinnie przeskoczyła przez żywopłot i weszła do środka, we wnętrzu unosił się zapach lukrowanych pierników. Miały bowiem z ciocią taki zwyczaj iż w każdy piątek piekły pierniki, tym razem była kolej Eve. Anya cicho odwiesiła kurtkę, wyłączyła odtwarzacz mp3 i zakradła się do kuchni by obwieścić swoje przyjście.Już chciała się odezwać gdy zobaczyła kobietę siedzącą przy stole, wyglądała na zamyśloną. Jej proste sięgające ramion rude włosy były teraz lekko poszarpane, jakby dopiero co wstała.

 - Ciociu - powiedziała dziewczyna - Wróciłam

Kobieta, wyrwana jakby z transu podniosła głowę ukazując swoje ciemnozielone tęczówki i rzekła

 - Ach. Anya, jak trening ? Spodziewałam się, że wrócisz z Mają albo Adamem, przeważnie cię podprowadzają, obiecałaś mi ostatnio, że nie będziesz o tej porze wracać sama

 - Oj Eve, jutro kończę osiemnaście lat, jestem prawie dorosła i dobrze wiesz, że umiem się bronić. Nie wiń Adama, miał randkę - ciemnowłosa śmiesznie uniosła brwi - Maja nie mogła bo pracuje dziś w klubie

 - Nie winie. Nie żartuj sobie z tą obroną, bo na zewnątrz czyhają różne niebezpieczeństwa, po prostu obiecaj mi, że następnym razem zadzwonisz i przyjadę po ciebie

 - Obiecuję - westchnęła. Tak naprawdę nie miała zamiaru dzwonić, nie ma pięciu lat sama wróci do domu, poza tym nie będzie fatygować ciotki.

 - Zmieniając temat, rozmyślałam nad twoimi urodzinami, nie chciałabyś zrobić jakiejś imprezy?Chciałbym po prostu abyś ten czas spędziła w domu, dlatego pozwalam, w końcu osiemnastkę ma się raz w życiu - w głosie rudowłosej słychać było obawę

Anya się zdziwiła, od kilku dni Eve zachowywała się jakoś inaczej, bacznie ją obserwowała, pilnowała na każdym kroku, ograniczyła do minimum przebywanie dziewczyny poza domem, lub w miejscach gdzie jest mało ludzi, tak jakby się bała, że ją porwą. Ciemnowłosa zażartowała ostatnio na ten temat i o dziwo spotkała się z ogromną dezaprobatą ciotki.

 - Nie mam zbyt wielu znajomych, wiesz o tym, poza tym nie lubię imprez. Koło południa wpadnie Maja z Adamem i coś wymyślimy. Idę spać spać, dobranoc - posłała ciotce promienny uśmiech i udała się do swojego pokoju. Jego wnętrze było skromne. Dwie ściny koloru turkusowego i dwie jasno szarego. Pod oknem stało biurko, po prawej stronie łóżko, a po lewej szafa i regał z książkami. Wnętrze było obklejone plakatami ulubionych muzyków, aktorów i tym podobne. Dziewczyna wykąpała się i ziewając weszła pod ciepłą pościel nie mając pojęcia, że ostatni raz śpi w swoim pokoju. Czy była kiedykolwiek szczęśliwa? Była radosna, korzystała z życia i starała się nie myśleć za często o rodzicach. Było to trudne. Kochała Eve i Chrisa, przeżywała z nimi radosne chwile, ale nigdy nie była naprawdę szczęśliwa, czegoś jej brakowało, czegoś istotnego. Zresztą niewielu ludzi na świecie doznało prawdziwego, przepełniającego całą duszę szczęścia. Z każdym dniem coraz bardziej czuła, że tu nie pasuje. Westchnęła pomału zatapiając się w krainę snów.

W sąsiednim pokoju, w półmroku nocnej lampki, dwie bliskie Anyi osoby rozmawiały o niej.

 - Wszystko będzie dobrze, nie panikuj - szepnął jasnowłosy mężczyzna przytulając żonę

 - Christian, nic nie będzie dobrze,widzę to. Od kąd skończyła sześć lat upodabnia się coraz bardziej do Agriana,wyglądem, zachowaniem. To jej spojrzenie gdy strzela z łuku lub się skupia. Nie zauważyłeś? Ostatnio się pokłóciłyśmy i jakby nigdy nic w kranie pękł zawór. Nawet nie musiała wymawiać zaklęcia, prostego gestu, kiwnięcia palcem, nic,pomimo iż jest w świecie ludzi , nie w Arysji - zamartwiała sie rudowłosa. Tak bardzo chciała by Anya o niczym się nie dowiedziała, złożyła przecież obietnicę, że będzie ją chronić.

Christian, bardziej opanowany, wiedział, że jego bratanica coraz bardziej upodabnia się do ojca, czuł jej magię. Chciał jej dobra, ale czy nie będzie bardziej szczęśliwa będąc w Arysji, w świecie w którym się urodziła, który jest jej światem, jutro miało się wszystko okazać

 - No nie mów, żę jest podobna tylko do ojca, ma karnację , oczy i delikatność matki, gdy się uśmiecha nie przypomina ci Lucy? - Uśmiechnął się Christian czule całując swoją żonę

_________________________________________________________________________________

*Cytat Antoine de Saint-Exupery
Uff. Mam nadzieję, że sie podoba,pisałam na nowo, na podstawie notatek z przed dwóch lat :)

Nie mam Worda, trochę ciężko, bo wiadomo, bloger nie poprawia wszystkich błędów i nie zaznacza interpunkcji, a to moja zmora ;/ Ale pracuje nad tym :)

Mam nadzieję, że się spodoba. I jeżeli to przeczytasz i Ci się spodoba to zostaw jakiś ślad po sobie, jeśli Ci się nie spodoba, tym bardziej. Po to (nie tylko)  się udzielam w internetach, aby poznać opinię i krytykę innych ;) Także śmiało. 

xoxo ;*